Ένα πρωινό, πριν μέρες, μας περίμενε στο θρανίο ένα κατακόκκινο μήλο κι ένα σημείωμα!
“Αν αναρωτιέσαι τι γυρεύει ένα μήλο στο θρανίο σου, άνοιξε το Ανθολόγιό σου στη σελ. 107. Βιάσου! Η κυρία σου“.
Με χαρά ανατρέξαμε στο Ανθολόγιο και διαβάσαμε μια ιστορία ιδιαίτερη που μας ταρακούνησε. –Πόσο εύκολο είναι να εκφράσω την αγάπη μου, τη φροντίδα μου και την έννοια μου για τον άλλον; -Είναι άραγε η αγάπη για όλους ή μόνο για κάποιους; Τα παιδιά αναζήτησαν τρόπους να εκφράσουμε κι εμείς την αγάπη μας για τους άλλους. -“Με ένα χαμόγελο, κυρία! Ειδικά τώρα που το κρύβουμε πίσω από τις μάσκες!”
Κι έτσι κι έγινε! Τα παιδιά ζωγράφισαν χαμόγελα γλυκά και τα μοιράσαμε στο χωριό μας! Η χαρά τους μεγάλη!  -Κυρία, άραγε θα το εκτιμήσουν οι άνθρωποι που θα βρουν ένα χαμόγελο στην πόρτα τους; “Η ενσυναίσθηση που ανέπτυξαν και αναπτύσσουν τα παιδιά είναι μια σπουδαία δεξιότητα που πολύ δύσκολα κατακτούμε. Κι εμείς κάθε φορά καταφέρνουμε κι ένα βηματάκι παραπάνω!